Sigmabase homepage

Bader werkte van 1999 tot 2008 voor BP in China en Indonesië om plaatselijke gemeenschappen te adviseren op sociaal en mensenrechtengebied. Ondanks successen bij het opzetten van partnerships en hulpprogramma's, werd ze voortdurend geconfronteerd met grove misstanden. Haar boek, waarin ze terugblikt op haar eigen ervaringen en mensen interviewt uit de praktijk in verschillende landen, laat zien waarom het mis blijft gaan - ondanks de inzet van talloos velen.  



Liegen loont

Er zijn fabriekseigenaren die voor auditors dingen verbergen of situaties mooier voorstellen dan ze zijn. 'Er zijn goede en slechte bedrijven, maar er is er altijd één die het beste kan liegen en die krijgt het contract.' 



Dan is er ook het probleem dat mensen niet communiceren, vaak veroorzaakt doordat de organisatie is opgesplitst in silo's: van elkaar losstaande orderdelen, waardoor problemen van multidisciplinaire aard zoals mensenrechten niet worden besproken. Een van de geïnterviewden: 'Ik heb een horizontale baan in een verticale wereld'.



Een kwestie van geld

CEO's en CFO's van westerse bedrijven zijn moeilijk te overtuigen van de urgentie van een investering in arbeidsomstandigheden of het milieu. De kunst is dan ze eerst innerlijk te raken. Zit er geen persoonlijk verhaal achter de droge cijfers of geen gezicht achter de naam van een fabriek ergens ver weg, dan ontstaat er geen verbinding.



Zo vertelt een manager die Bader interviewde dat ze pas extra geld kreeg voor haar plannen toen ze het topmanagement foto's liet zien van de schrijnende werkomstandigheden in een van hun Chinese fabrieken en de desastreuze gevolgen voor hele gezinnen. 'Ze waren verbijsterd.'    



Niemand weet wat maatschappelijke verantwoordelijkheid is

Bedrijven geven aan corporate social responsibility de betekenis die ze eraan willen geven. Het is maar net hoe het ze uitkomt. Dit maakt het erg lastig een inhoudelijke discussie te voeren. 'De truc is bedrijven aan de onderhandelingstafel te krijgen - en daarna die tafel in beweging te zetten.'

Sinds 1948 bestaat de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Wordt het niet tijd voor de Universele Verklaring van Maatschappelijke Verantwoordelijkheden van Bedrijven? 

De onwetende consument

Zolang het grote publiek niet weet (of niet wil weten) wat de werkelijke gevolgen zijn van levensbedreigende werkomstandigheden, milieuvernietiging, kinderarbeid, mensenrechtenschendingen en schandalig lage salarissen, is het dweilen met de kraan open. 'Allemaal dragen we verantwoordelijkheid: consumenten, bedrijven, investeerders en overheden.'

Bron: theatlantic.com



Leestip

Professionele ethiek - morele besluitvorming in organisaties en professies
Dr. Rob van Es