Sigmabase homepage

Als lid van de AdviesCommissie Pakket van het College van Zorgverzekeringen beschikt hij over de achtergrondinformatie die leidde tot het advies: stop met het vergoeden van medicatie voor de niet-klassieke vorm van de ziekte van Pompe. Hij ergert zich over de manier waarop er in de media over wordt gepraat. "In de journalistieke media zie je uitspraken die gewoon niet kloppen. Alsof er nu acuut allerlei mensen gaan overlijden omdat één of andere afstandelijke ambtelijke bobo, die nog nooit een patiënt heeft gezien, een geldkraan dichtdraait. In werkelijkheid gaat het om minimale gezondheidsverschillen tegen idioot hoge kosten. Waardoor, als we zo blijven kiezen, ons zorgstelsel economisch onhoudbaar wordt en de maatschappij meesleept in z‟n neergang. Maar een patiënt op TV, met een gezicht en een verhaal, spreekt het publiek nu eenmaal veel sterker aan dan zo'n - schijnbaar kille - getalsmatige afweging. Dan huilt iedereen mee, ook de minister. Terwijl, als we niet naast ons gevoel ook ons verstand gebruiken, we veel meer persoonlijke drama‟s creëren, nu of in de toekomst."

Kosteneffectiviteitsgrens
Feit is dat het medicijn een winst in de levensverwachting realiseert van ongeveer drie maanden over een periode van 15 jaar. De kwaliteit van leven verbetert niet. Dit kost een slordige 15 miljoen euro per kwaliteitsgecorrigeerd levensjaar. "Dat is bijna tweehonderd keer zo hoog als de Raad voor Volksgezondheid & Zorg ooit als bovengrens heeft geadviseerd. En daar kunnen we een heleboel andere dingen van doen die nu worden wegbezuinigd. We moeten als maatschappij de discussie aangaan wat we met het criterium „kosteneffectiviteit‟ concreet gaan doen", vindt Kievit.

Dat gebeurt nu onvoldoende, mede omdat de PR-machine van de farmaceutische industrie veel beter werkt dan die van het CVZ. De farmaceutische industrie heeft er geen belang bij eerlijk te vertellen dat er wel heel veel geld omgaat in sommige nieuwe geneesmiddelen voor bijvoorbeeld eindstadium kanker. Medicijnen die soms maar een geringe winst opleveren in levensverwachting, bij een duidelijke achteruitgang in kwaliteit van leven, en tegen hoge kosten. Kievit: "Kijk als patiënt eerst wat je nog echt belangrijk vindt, en weeg dan pas alle voors en tegens van elke optie eerlijk en scherp af. Daar kom je in keuzes verder mee dan met ontkenning, angst of gevoel alleen."

Ander systeem
Hij vindt dat het systeem zou moeten worden veranderd, op zo'n manier dat artsen mede worden beloond of gekort voor de gezondheidswinst die ze al of niet bij patiënten weten te boeken, in plaats van puur op basis van de aantallen behandelingen die ze geven. Dat beloont artsen voor wat ze bij uitstek kunnen: nadenken over wat
goed is voor hun patiënt. Hij is dan ook heel blij met het rapport van Ab Klink, die vergelijkbare conclusies trekt. Een ander instrument dat veel vaker zou moeten worden ingezet, is de second opinion, vindt Kievit. "De second opinion kan gebruikt worden om meer scheiding aan te brengen tussen het stellen van de indicatie en het uitvoeren van - en dus verdienen aan - de behandeling. Dat is een prachtig instrument, maar we gebruiken het bij dubieus effectieve zorg veel te weinig. Misschien moeten we het initiatief tot het aanvragen van een second opinion niet bij de patiënt neerleggen, maar laagdrempeliger in het systeem verweven."

Nieuwsgierig naar het volledige verhaal van Job Kievit? Kom dan naar het KiZ-congres met thema ‘Onnodige zorg: baat het niet, het schaadt wel' op 7 november in Burgers‟ Zoo.